De Groene Beker
Hij had het wéér gedaan, mijn zoon. Bij het tafel dekken zijn broer een groene beker gegeven, terwijl hij toch wist dat die graag een blauwe wilde!
Maar gelukkig had ik het gezien. Ik zei tegen hem: ruil dat even om, je weet dat hij graag een blauwe wil. “Maar waarom dan Mam? Hij kan toch wel leren dat het soms zo uitkomt dat-ie een groene krijgt?” En ik legde hem uit (voor de zoveelste keer) dat zijn broer het fijn vond als alles altijd hetzelfde was, dat het maar een kleine moeite was en dat we zo een hoop gedoe konden voorkomen.
Meesters in spiegelen
Eerlijk is eerlijk: ik heb er vaak om gezucht. Werd er wel eens moe van. Het irriteerde me ook vaak. Waarom moest ik het keer op keer uitleggen? Inmiddels heb ik geleerd dat kinderen vaak doen wat ze doen met een reden. Soms bewust, vaak onbewust. Ze zijn meesters in spiegelen en confronteren. En ze kunnen heel goed regelen dát te krijgen waar ze behoefte aan hebben. Mijn zoon had behoefte aan uitleg en wilde het snappen. En zolang hij het niet snapte, bleef hij dingen doen als groene bekers neerzetten.
Muurtje
Tegelijk hield hij mij een spiegel voor: waar had ik het eigenlijk voor nodig, waarom gaf ik toe aan de wens van zijn broer? Bouwde ik niet teveel een muurtje om hem heen? Ik wist eigenlijk wel dat ik te beschermend bezig was, daarom irriteerde het mij ook zo dat hij precies dáár de vinger bij legde.
Wat wil je kind zeggen?
Sommige kinderen zijn daar echt heel goed in. En het is altijd goed om, vooral bij gedrag waar je je aan ergert bij je kind, je af te vragen: waarom zou hij of zij het doen? Moet ik iets aanpakken of opruimen bij mezelf? Wil hij alleen maar bevestiging? Of is het haar niet helemaal duidelijk en moet ze nog iets leren? Kortom: wat wil dit kind mij zeggen?
Waar legt je kind de vinger bij?
Wanneer je je er bewust van bent dat dit vaak zo werkt, merk je vanzelf dat je diep van binnen heel goed weet wat er aan de hand is, waar je kind de vinger bij legt. Het kan zijn dat je het moeilijk vindt of confronterend. Wat je dan moet bedenken, is: hij of zij gaat net zolang door totdat je het aanpakt. Want soms weten kinderen beter wat je nodig hebt dan jij…
Serieus nemen
Vaak is benoemen al genoeg. Bijvoorbeeld: “Je hebt gelijk, ik ga het anders doen”; “Dit is iets tussen Oma en mij, daar hoef jij verder niets mee.” Of: “Je had het al gemerkt, ik zit niet zo lekker in mijn vel vandaag, ik zal proberen dat niet op jouw af te reageren.” Met zulk soort opmerkingen laat je zien dat je je kind serieus neemt. Moeilijk? Je kunt het oefenen. En dan zul je merken dat het steeds beter gaat.
Heb je naar aanleiding van dit blogbericht vragen of wil je er met me over doorpraten? Neem dan contact met me op